From the Depths

Fascinerende afdaling naar het pikzwarte werkdomein van de mijnwerkers van de laatste kolenmijn van Italië. Langzaam zakt de camera naar vijfhonderd meter diepte, terwijl een vrouwenstem een herinnering ophaalt aan haar eerste afdaling. “Dit is onze wereld. Dit is je thuis,” zei haar vader destijds. “Hoe lang is dat geleden, papa?” Er zitten een paar van dit soort min of meer geënsceneerde momenten in dit mooi ingetogen portret van de laatste stuiptrekkingen van een gevaarlijke, slecht betaalde en ongezonde beroepstak. Meestal gedraagt de filmploeg zich echter als een . De kijker krijgt zijn informatie uit de onderlinge gesprekken of de persmomenten tijdens een staking. Er blijkt al lange tijd sprake te zijn van sluiting, sommige werknemers zijn daar zelf ook voorstander van. “Steenkool is een oud verhaal,” mijmert de mijnwerkster, de enige vrouw in deze mannenwereld, in de voice-over. Een van de sporadische bovengrondse scènes onderstreept dat: de mijn kijkt uit op een flink windmolenpark. Het harde werk zelf wordt mooi in beeld gebracht en ook de onderlinge kameraadschap. De angst dat hun gezwoeg ooit vergeten wordt, is met dit bijzondere monument bezweerd.