Carolina's World

Tot licht misprijzen van haar moeder heeft Caro, de titelheldin van , aan het begin van de film de slappe lach. Het komt door de stilte, zo legt Caro uit, de stiltes die soms vallen in een gesprek wanneer ze een antwoord moet bedenken op een vraag. Caro is twintig en heeft het downsyndroom. Vijf jaar geleden ontmoette ze documentairemaker Mariana Viñoles. Nu maken ze samen een film, aan de keukentafel van Caro’s moeder. De werkwijze is glashelder: de camera staat voortdurend op Caro gericht, verkent haar gezicht, haar armen en haar handen als een landschap. Mariana stelt vragen en Caro vertelt, over haar leven, over verliefd zijn, over Pablo die wonderbaarlijk lang kan zoenen, maar ook over hoe het is om een film te maken. Om hen heen gaat ondertussen alles gewoon door. Er wordt een baby in beeld geschoven, Caro krijgt een zoen van haar moeder, op de achtergrond wordt geconverseerd. Voor het oog van de camera krijgt Caro niet alleen steeds meer gestalte, ze wordt ook werkelijk een beetje ouder en wijzer. Als de vriendschap tussen Mariana en Caro zich verdiept vertelt Mariana dat het contact met Caro haar ook om een andere reden diep raakt.