We besteden ons geheugen steeds meer uit aan apparaten. We leggen ons hele leven vast in foto’s en filmpjes. Maar wat betekent het dat al die prachtige, droevige en soms pijnlijke herinneringen liggen opgeslagen in anonieme datacentra? En dat al die computersystemen ons in feite beter kennen dan wijzelf? Het zijn vragen die de maker onderzoekt vanuit het perspectief van een mysterieuze geest die ronddwaalt in een doolhof van dataservers. Begeleid door een poëtische voice-over van de geest, sprekend met de stem van Nancy Huston, glijdt de camera in langzame langs de computers waar al onze herinneringen liggen opgeslagen. De stem baant zich een weg door die eindeloze hoeveelheid data en doet op poëtische wijze verslag van wat ze ziet. Dat zijn fragmenten van een huwelijksaanzoek, een vakantie: de momenten die we ons koste wat kost wilden blijven herinneren. In het doolhof van datamachines treft ze ook de mensen aan die ooit aan de basis stonden van de digitale revolutie, als digitale schimmen uit een ver verleden. Zij vertellen in interviews over de ontstaansgeschiedenis en de idealen die eraan ten grondslag lagen. Zo biedt de film een poëtische en essayistische reflectie op tijd, herinnering en technologie. Het eerste deel van dit documentaireproject, , was in 2014 onderdeel van de Doclab competitie, die Antoine Viviani in 2011 al wist te winnen met , een essayistische webdocumentaire over kunstinterventies in de stedelijke omgeving.