Spitting Ink

In de Verenigde Staten is een groep jonge, veelal zwarte kunstenaars actief, die zich als artiesten manifesteren en samen een underground poëziebeweging vormen. Hun uitingen zijn weliswaar zeer divers, maar worden gekenmerkt door een sterke affiniteit met de hedendaagse maatschappelijke werkelijkheid en de cultuur van de grote stad. Hun werk is niet gericht op een massapubliek, ze treden juist op in kleine clubs. Allemaal weten ze op hun manier doelgericht gebruik te maken van de kracht van het gesproken woord. portretteert een aantal artiesten. Interviews en optredens worden aangevuld met beelden van New Yorkse straten, die niet de strakheid van de gegoede buurten tonen, maar de levendige en soms desolate straten daarachter, met door graffiti bedekte muren, metrotreinen en bars. Woordkunstenaar Mike Ladd vertelt in de film over de oorsprong en achtergrond van deze dichters, die onder meer teruggaat tot de gospelmuziek en een omslagpunt bereikte met de komst van rap. Beau Sia maakt gedichten om meisjes te imponeren maar ook om vooroordelen over zijn Aziatische wortels te ontzenuwen. Celena Glenn schrijft maar eens per jaar, dan is haar hoofd overvol en komen er tientallen gedichten ineens naar buiten.