In ONTDAAN wil Ton Koole de realiteit van demente bejaarde Nederlanders ontrafelen en ontmythologiseren. Niet het probleem staat voorop, maar de werkelijkheid van demente mensen zelf. Een realiteit waarin het falend geheugen domineert, waarin remmingen en conventies wegvallen. Gevoelens worden zonder omhaal van woorden uitgesproken: "Wat duurt het lang voor je in de hemel bent." De vorm is ongebruikelijk. Twee eveneens demente vrouwen gidsen de kijker door de gangen van het verpleegtehuis in Hoogvliet, waar regisseur en crew twee maanden registreerden en ook woonden. In de vijf indringende portretten van dementen spelen deze vrouwen 'de bijrol der dolenden'. Ze vormen een rustpunt tussen de confronterende, emotionele, intieme scènes. De grens tussen regisseren en registreren lijkt klein, maar Koole ensceneert niets; hij is op zoek naar eenzelfde onschuld als die van zijn hoofdpersonen.