Noch zijn ezel

‘Gij zult niet begeren uws naasten vrouw, noch zijn huis, noch zijn dienstknecht, noch zijn rund, noch zijn ezel’. Dat is de vrij volledige tekst van het tiende en laatste gebod. In de film die Jos de Putter naar aanleiding van dit gebod maakte, verbindt een voortsjokkende ezel uit de Pyreneeën als een gids drie verschillende verhalen over evenzoveel vormen van begeerte. Een oudere vrouw - de moeder van de regisseur - krijgt na de dood van haar man een brief van een oude geliefde; een ‘shopping assistant’ slaat aan het stelen en Amerikaanse utopisten bereiden zich voor op een nieuw bestaan op Mars. Voor De Putter is de ezel het bijbelse dier bij uitstek; zijn onverstoorbare gang is een metafoor voor het voortschrijden van het leven.