People I Could Have Been and Maybe Am

Hoe zou het zijn om het leven van een complete vreemde binnen te gaan? Dat is het uitgangspunt van deze docufictie, die volledig op een mobiele telefoon is geschoten. Om de muur van de stadse anonimiteit te doorbreken, spreekt de filmmaker op de straten van Londen verschillende mensen aan, waar uiteindelijk drie hoofdpersonen uitrollen: de Braziliaanse schone Sandrine, die op zoek is naar een man, de drugsverslaafde Steve en de zangeres/dichteres Precious. Er is geen script. Wat begint als een vaag idee, verandert langzaam in een verwarrend project waarbij filmmaker Boris Gerrets zijn eigen rol steeds dubieuzer gaat vinden. Als hij bij Sandrine in bed belandt, is hij van observator ineens deelnemer aan zijn eigen film geworden. De camera blijkt een afrodisiacum. Maar hoe dichter hij bij zijn onderwerp komt, hoe meer de camera hem in de weg zit. Tegelijkertijd gebeuren er dingen die zonder camera nooit hadden plaatsgevonden. Filmen creëert één moment, terwijl het een ander moment verwoest. Dat is volgens de filmmaker de paradox rond de relatie tussen film en werkelijkheid. Ondertussen drinkt Steve om de pijn van het alleen zijn niet te voelen. Hij wil het leven zo graag, dat hij het om zeep helpt.