Floating Memory

Een documentaire? Een spel met elementen uit de realiteit? Fictie met een documentaire inslag? Fictie pur sang? Tot welk genre FLOATING MEMORY hoort, is moeilijk te bepalen. Ook wie naar inhoudelijke duidelijkheid hunkert, heeft aan deze film een zware dobber. Niet de film zelf maar de synopsis biedt het meeste houvast.Daarin rept Liu Wei over het revolutiejaar 1989 en de opstand op het Plein van de Hemelse Vrede. Hij nam daar zelf aan deel en dat kostte hem bijna zijn leven. Twaalf jaar later zijn China en hijzelf totaal veranderd. De herinnering aan die woelige dagen is in duigen gevallen en nog steeds - en nu misschien wel minder dan ooit - weet hij niet wat de ware betekenis van het leven is. Toch blijven de beelden van toen door zijn hoofd spoken.Deze moeilijk te duiden film is een collage van ontkleurde, vervagende, in slowmotion of achteruit gedraaide foto's, films en journaalbeelden van het roerige Peking in 1989. De camera scheert in 2001 langs het verleden, tast het af en probeert het binnen te dringen. De afstand tot toen wordt nog benadrukt door veel fleuriger beelden van het ordelijke moderne Peking en onrustig rommelende synthesizer muziek. Tussen de beelden van het onkenbaar geworden verleden duiken ook nog taferelen op die van een geheel andere orde zijn. Regendruppels die in een plas vallen. Een in een plas tastende blindenstok Tot schimmen vervaagde gestalten die over het Plein van de Hemelse Vrede dolen. Een massa die een trap oploopt en in het niets oplost.Zelfs voor wie de synopsis kent, blijft FLOATING MEMORY meerduidig. Is dit een noodkreet uit een troebel innerlijk landschap? Of een rake verbeelding van het onvermijdelijke lot dat elke historische gebeurtenis wacht?