The Sea that Thinks

De mens leeft in een wereld van illusies, constateert . In een speels labyrint van beelden en gezichtspunten worden vragen voor het voetlicht gebracht die de kern van het bestaan raken. Is dit echt? Wat denk ik te zien? Wat denk ik te zijn? Hoofdpersoon in dit illusoire drama is een scenarioschrijver, die wanhopig op zoek is naar een leidraad, het verband tussen de dingen, de afzonderlijke scènes in zijn filmverhaal. Dan introduceert hij zichzelf als personage in zijn script. Hij doet wat hij typt en hij typt wat hij doet, en schijn en werkelijkheid lopen al snel volledig in elkaar over. Hij is opgetogen over deze wending in zijn verhaal en langzamerhand lijkt hem te lukken waar het allemaal om draait: het loslaten van alle denkbeelden die het zijn in de weg zitten en los van alles gelukkig worden. Net als de zee in het verhaal waar de titel naar verwijst: de zee die denkt dat zij een boom is en door die illusie van haar levensgeluk wordt beroofd. Maar niets is wat het lijkt in deze film, die niet over een scenarioschrijver gaat, en eigenlijk ook niet over zichzelf. De film, de grootste illusie van allemaal, gaat over de kijker zelf.