Irradiated

“Kijk. Kijk nog een keer – kijk nog honderd keer. Je moet. Je moet de mechanismen doorkrijgen. Ze zijn overal ter wereld hetzelfde.” In voice-over gaan een mannen- en een vrouwenstem een literaire dialoog met elkaar aan, over het geweld dat mensen elkaar hebben aangedaan en nog altijd aandoen.

Irradiated laat dat geweld onverbloemd zien, in een schijnbaar oneindige stroom van massavernietiging, verminking en verwoesting, met de bombardementen op Hiroshima en Nagasaki als ontluisterende dieptepunten. Een drietal schermen vermenigvuldigen de beelden, wat zorgt voor een vermurwende, haast niet te verdragen ervaring. Enige vertroosting is er in de vorm van Japanse Butoh-dansers, die de radeloosheid en de pijn verbeelden, maar Rithy Panh’s boodschap is helder: je moet de verschillende vormen van het kwaad blijven ondergaan en begrijpen. Het is je plicht als mens.

En toch brengt deze diepzwarte confrontatie uiteindelijk verlichting, want na de pijn komt het overleven, het herinneren, het verwerken. Er is weer ruimte voor zachtheid en uit de as van de verwoesting groeit nieuw leven.