Profession: Documentarist

“Wij, Iraanse documentaireregisseurs, hebben films die alleen in onze gedachten gemaakt kunnen worden. Soms vertellen we ze aan elkaar.” Dat zegt Farahnaz, een van de zeven documentairemaaksters die hun stem laten horen in. Deze intieme ensemblefilm bestaat uit zeven persoonlijke verhalen, die sinds de Iraanse revolutie van 1979 onverteld moeten blijven. In dagboekstijl stellen ze onderwerpen aan de orde die in Iran “verboden” zijn, maar diep ingrijpen in het dagelijks leven. Tegelijk reflecteren ze op het bestaan van een clandestiene werkelijkheid en het belang van het medium film. Shirin vertelt over de “stille” oorlog waar geen verslag van wordt gedaan in het bedrieglijk kalme Teheran van vandaag. Firouzeh over de angst waarmee filmmakers leven onder de censuur. Farahnaz verbeeldt hoe muziek uit het publieke leven verdween sinds het vrouwen verboden werd om te zingen. Mina vertelt hoe langzamerhand de meeste van haar vrienden naar het buitenland vertrokken. Sepideh beschrijft de onttovering van haar jeugd, sinds de dood van haar tante op de dag van de revolutie. Sahar reflecteert op haar uitzicht op een gevangenis, en Nahid vertelt over verbondenheid en hoop ondanks tegenslagen en toenemende restricties. Met verboden muziek van onder andere het Iraanse pop-icoon Googoosh.