Voor een filmmaker geen waardiger eerbetoon denkbaar dan een film. Het echtpaar Ardito en Molina, zelf kleuters toen de hoofdpersoon van hun debuutfilm verdween, trekken vele registers open: een associatieve montage van archiefbeelden, kleurrijke animaties, geraffineerde tussentitels, voorlezing van Raymundo’s teksten door zijn zoon en een soms desoriënterende geluidsband. Er rijst niettemin een helder portret op van Raymundo Gleyzer – zijn werk, zijn leven en zijn tijd. In 1941 geboren in Buenos Aires, ontwikkelde hij zich in de roerige jaren zestig tot een documentairemaker, die de film als wapen in de socialistische strijd wilde inzetten. Naast het vastleggen van veranderingen in Europa en Afrika, volgde hij de brandhaarden van Latijns-Amerika. De provocerende Gleyzer liep voortdurend gevaar. Toen in 1976 de junta van generaal Videla in Argentinië de macht had gegrepen, werd hij door een paramilitaire eenheid ontvoerd. Zijn familie, collega’s en strijdmakkers hebben hem nooit meer teruggezien.