Een wirwar van families, bestaande uit Turken en Iraakse Koerden, bewoont de joodse nederzetting Ajjur in Israël. De Irakezen - de familie Jamo - werden eind jaren veertig naar het beloofde land gestuurd, ‘waar de honing van de bergen stroomt’. Hoewel het paradijs tegenviel, konden zij niet meer terug; in hun paspoort stond vermeld dat ze nooit meer naar Irak mochten terugkeren. De Turken kwamen enkele jaren later, in 1953. Van het joods agentschap dat de nederzettingen bestuurt moesten zij een bestaan opbouwen als boeren. Twee van de drie Turkse broers veranderden hun achternaam in Hebreeuwse namen. Haim Documanchi trouwde vervolgens tegen de zin van hun beider families met de Iraakse Salima Jamo. Wanneer een paar jaar later het joods agentschap besluit dat Ajjur een coöperatie moet worden, komt het Turks-Iraakse huwelijk beter van pas. Een politieke alliantie wordt opgericht, totdat jaren later de betrekkingen tussen de verschillende families verslechteren. Regisseur Nizar Hassan toont met zijn film hoe het geloof het leven van mensen kan ontwrichten wanneer het als machtsmiddel wordt ingezet. Bij het ontrafelen van de machtsverhoudingen binnen de nederzetting moest de Palestijnse Hassan het nodige wantrouwen van zijn gesprekspartners zien te overwinnen. Naarmate ze meer in de melk te brokkelen hebben binnen de gemeenschap, zijn de geïnterviewden huiveriger om hun beweegredenen prijs te geven. Anderen vinden het moeilijk om te praten over pijnlijke zaken die in het verleden gebeurd zijn. Vandaar ook de titel van de film: het afwerende ‘cut’ zet diverse malen de dialoog stop.