EL MÉGANO is in 1954 gemaakt en wordt beschouwd als de eerste kritische film in de Cubaanse filmgeschiedenis. Het is een semi-documentaire, afkomstig van een kleine groep jonge filmmakers die al vroeg bij het medium betrokken waren geraakt. Enkelen van hen studeerden destijds aan de Universiteit van Havana. De twee regisseurs waren in opleiding bij het Centro Esperimentale di Cinematografia in Rome. De meeste leden van de groep waren actief bij de filmafdeling van Nuestro Tiempo, een cultureel gezelschap, en sommigen publiceerden filmkritieken in kranten en tijdschriften. Ze vonden het nodig zich in te zetten voor de Cubaanse cinematografische industrie. De makers van EL MÉGANO zochten naar een alternatief voor de traditionele filmindustrie. Realisme en een autentieke nationale cinema leken het antwoord. Ze waren ervan overtuigd dat de Cubaanse filmindustrie alleen kon overleven als deze zich zou richten op de problemen binnen de Cubaanse samenleving. Zij waren tevens van mening dat iedereen die betrokken was bij het creatieve proces van een film - van de regisseurs tot de technici - deze problematiek zo kritisch en zo grondig mogelijk moest benaderen. Er zou op deze manier een filmcultuur onstaan van hogere kwaliteit. Invloeden van andere filmculturen, met name de Mexicaanse en de Noordamerikaanse, die tot dan toe het Cubaanse filmklimaat hadden gedomineerd, werden verworpen. Ook werd het van groot belang geacht dat de Cubaanse film zich een plaats zou verwerven op internationaal niveau. Om dit te bewerkstelligen moest ze tegemoet komen aan de realistische cinema, waarnaar een groeiende vraag bestond. De crew bezocht allerlei plaatsen in Cuba om een geschikte lokatie te vinden. De keuze viel op de moddervlakte El Mégano, mede vanwege de ontvangst door de dorpelingen. Alhoewel deze korte film - die door de makers beschouwd wordt als een vingeroefening - produktionele fouten bevat, slaagt hij erin om de standpunten van de makers weer te geven.