Nog nooit was de voedselproductie zo hoog als nu. Toch zijn er steeds meer mensen die honger lijden. In Haïti eten de armen in de stad taartjes met modder als belangrijkste bestandsdeel, in een gebied in Kenia sterft de helft van de kinderen aan ondervoeding. laat mensen in vijf verschillende landen aan het woord die geen dag genoeg te eten krijgen. Ze zien de uitzichtloosheid van hun situatie goed in, maar ze hebben geen mogelijkheid er iets aan te veranderen. Hun verklaringen voor de oorzaken van hun ellende worden aangevuld door lokale experts en activisten. Deels in interviewvorm maar vooral door hen bij hun werkzaamheden te volgen. In Brazilië worden de bezoeken van een Greenpeace-activist aan gedupeerden van de houtkap en sojateelt in de Amazone -- met schokkend materiaal over verborgen slavenarbeid -- parallel gemonteerd aan de verrichtingen van een grote sojaboer. In Kenia wordt naast de Masai die kampen met ongelofelijke droogte ook de rozenkwekerij bezocht die alle water uit de omgeving opgebruikt. Voor Haïti, India en Mauritanië is een andere vertelvorm gekozen, maar de teneur is dezelfde: door globalisering, urbanisering en grootschalige genetisch gemodificeerde voedselproductie wordt de bestaande agrarische praktijk volledig ontwricht. Samenlevingen en individuen zijn niet meer in staat hun eigen eten te produceren, en erger nog: lokale kennis en gewassen raken verloren.