Waarom gaan we en masse naar pelgrimsoorden, kunstcapitolen en toeristenparadijzen? Van Jeruzalem via Florence naar Las Vegas reizend, brengt Steinberger de antwoorden op deze vraag op een steeds algemener plan. In Jeruzalem (goed voor 3 miljoen bezoekers per jaar) zien we toeristen de heilige plaatsen bezoeken, souvenirs kopen en zichzelf kwellingen aandoen die Christus eens doorstond. Wat ze er zoeken wordt in korte statements toegelicht door pelgrims, touroperators, kerkleiders, gidsen, wetenschappers en souvenirverkopers. Uit al die meningen komen een paar hoofdlijnen naar voren. Het toerisme en de handel overwoekeren de religie. De heilig verklaarde plekken en objecten geven de mensen het gevoel deel uit te maken van een hogere orde. Op dezelfde wijze bezien we Florence waar jaarlijks 6 miljoen toeristen zich laven aan de toppen van de Renaissance kunst. Uit de (straat)interviews spreekt hetzelfde als in Jeruzalem: men voelt zich overdonderd en overweldigd. De vele toeristen en de gigantische handel in souvenirs hebben ‘van de stad een gestold moment in de tijd gemaakt’. De climax van deze filmreis bereiken we in Las Vegas. Daar komen jaarlijks 36 miljoen mensen genieten van replica’s van beroemde steden en monumenten, filmische reconstructies van historische momenten, spectaculaire shows en oogverblindende gokpaleizen. Hier krijgen de toeristen de werkelijkheid, die ze ook in Jeruzalem en Florence zoeken, maar beter en typerender (en nog ziellozer) dan in het echt. In Europa zie je vijf steden in vijf dagen. In Las Vegas kan dat in één dag. Hier ben je, als je het kunt betalen tenminste, continu deelgenoot van iets groots, van het totale optimisme.