Grootvader Somboon Ruekkhumyee woont met zijn vrouw Lamaid in een paalwoning op het platteland rond de stad Ayutthaya in het Sena District, Thailand. Lamaid heeft nog maar één borst en één nier en is een koppige dame met weerbarstig haar, die dol is op gepeperd eten. Sinds zij een nier verloor is de geduldige Somboon haar toegewijde verzorger. Zonder mopperen helpt hij haar uit bed, sleept hij haar op een kleedje naar de deur, wast hij haar en voert hij thuis haar dialyse uit, tot wel vier keer per dag. Maandelijks ondernemen ze een tocht per tuktuk naar de stad, dertig kilometer verderop, voor controle in het ziekenhuis. De minutieuze registratie van de dagelijkse zorg tussen december 2009 en april 2012 wordt omkaderd door fragmenten uit een interview met Somboon, die vertelt over hoe hij Lamaid kende van school, over hun gearrangeerde huwelijk, hoe hij van rijstboer visser werd, en over hun gedeelde leven en zorg voor elkaar. De rust wordt halverwege de film verstoord door televisiebeelden van de zware overstromingen in het regenseizoen van 2011. Een ode aan liefde, trouw en verwantschap, omlijst door vogelgetsjilp, zonder toegevoegde muziek. Alleen tegen het slot klinkt een liefdeslied.