Een jonge Palestijnse vrouw dwaalt over een kerkhof, op zoek naar het graf van haar zuster. Ze is hevig geëmotioneerd. Het is een terugkerend beeld in de film YASMINE. Deze kerkhof-scènes zijn doorsneden met korte gesprekken met uiteenlopende mensen over man-vrouw verhoudingen. In de op het oog erg door het Westen beïnvloedde Palestijnse samenleving, lijden de meeste vrouwen nog steeds een achtergesteld en teruggetrokken leven. Ze worden geacht hun vaders, broers en echtgenoten onvoorwaardelijk te gehoorzamen. De meeste vrouwen passen zich uit angst voor roddels of maatschappelijk misprijzen zwijgzaam aan deze verwachtingspatronen aan. Als aan een echtpaar dat hun eerste kind verwacht, wordt gevraagd welk geslacht zij hopen dat hun kind zal hebben, verraadt de man zich ondanks al zijn goede bedoelingen: 'Een zoon, natuurlijk'. De hele samenleving is van die dubbele moraal doordrongen. Voor jonge mannen is er voldoende vrijheid om seksueel te experimenteren, een meisje wat hetzelfde zou doen, staat op z'n minst een flinke aframmeling van haar mannelijke familieleden te wachten. In het ergste geval vreest zij voor haar leven. Volgens Arabisch gebruik is het namelijk toegestaan om meisjes die van huis weglopen of die op een andere manier de eer van de familie te grabbel zouden gooien, te vermoorden. Langzamerhand wordt duidelijk welke rol Yasmine in de dood van haar zuster Amal gespeeld heeft: ze is er op z'n minst medeplichtig aan. Volgens filmmaker Nizar Hassan draagt echter ook de maatschappij die deze discriminatie en intimidatie van vrouwen tolereert schuld.