We Are Half of Iran's Population

Drie maanden voor de betwiste Iraanse presidentiële verkiezingen van 2009 begon Rakhshan Bani-Etemad met het maken van een politiek pamflet annex zwartboek over de discriminatie van vrouwen in Iran. Hierin werpt een brede coalitie van Iraanse vrouwenrechtenactivisten – van religieus tot seculier – prangende vragen op over hun maatschappelijke achterstelling. De onderwerpen lopen uiteen van polygamie tot erfrecht, van censuur, de positie van alleenstaande vrouwen en de belemmeringen voor vrouwelijk ondernemerschap tot het gebrek aan vrouwen op regeringsposten. Een van hun eisen is dat Iran – net als 46 andere islamitische staten – deelneemt aan het VN-verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van discriminatie van vrouwen. Ook vrouwen op straat (soms onherkenbaar gemaakt), studenten aan de universiteit en verslaafden in een opvangtehuis komen aan het woord. Ze richten zich rechtstreeks tot de presidentskandidaten die de gefilmde verklaringen, verhalen en hartenkreten vervolgens in een filmzaaltje bekijken. Naderhand reageren de presidentskandidaten op de voor het voetlicht gebrachte onderwerpen en belichten zij de mogelijkheden iets aan de aangekaarte misstanden te veranderen. De uiteindelijke verkiezingswinnaar, Mahmoud Ahmadinejad, weigert echter zijn medewerking aan de film. Bij de afronding van de film – de verkiezingen zijn dan achter de rug – is een aantal van de vrouwen die aan de film meewerkten inmiddels in de gevangenis beland.