De jonge Ecuadoriaanse documentairemaker Carla Valencia Dávila had twee bijzondere grootvaders. De een was actief in de politieke strijd van zijn land, de ander had als wonderdokter vele doodzieke Ecuadorianen genezen. Valencia Dávila zag dat hun verhalen elkaar spiegelden. Opa Juan werd vermoord door de Chileense militaire dictatuur in 1973. Opa Remo streefde met zijn bijzondere geneeskunst naar onsterfelijkheid. De film laveert tussen dood en onsterfelijkheid, maar ook tussen twee landschappen: het ene deel van de film is geschoten in het bladerrijke berggebied van Ecuador, het andere deel in het meer droge en verlaten woestijngebied. Valencia Dávila spreekt met betrokkenen: patiënten die door Remo op miraculeuze wijze werden genezen. En met bekenden van Juan, die hem beschouwen als een dromer, een activist, een martelaar. Zo introduceert Valencia Dávila de kijker in de dromen van twee mannen die haar op het grillige en onvoorspelbare levenspad voorgingen. Het resulteert in een intieme film, die gaat over familie, maar ook over de geschiedenis van Ecuador en Chili en over het najagen van dromen op een meer universele manier. Valencia Dávila zoekt daarbij vaak naar een glimlach of een moment van ontroering, met veel oog voor de schoonheid van de natuur en de mensen.