Mayskaya Street

Wonderbaarlijk mooie meerstemmige zang klinkt onder beelden van een besneeuwde straat waar in de verte een auto nadert. In dit slaperige Wit-Russische dorp lijkt de tijd stil te staan. De net 18 jaar geworden student Kostja maakt zich op om voor het eerst van zijn leven te gaan stemmen. Kostja, die in voice-over de kijker deelgenoot maakt van zijn weinig rooskleurige toekomstperspectief, koestert geen illusies over de uitslag: democratie bestaat niet in Wit-Rusland en aan het bewind van de dictatoriale president Loekasjenko zal ook in de winter van 2015 geen einde komen. In de sfeervolle observaties van het dagelijks leven waarin families de eindjes aan elkaar moeten knopen en jongeren ’s nachts in een universele chill- en zuipmodus schieten, zinderen details als de eclectische behangetjes van Kostja’s ouderlijk huis lang op je netvlies na. Ze worden doorsneden met aarzelende, maar wel kritische overdenkingen. De liefde voor het vaderland is evident, maar de impasse stemt soms wanhopig. Waar is de Wit-Russische ruggengraat en hoe kan het toch dat er in de laatste twintig jaar zo weinig is veranderd?