De Nederlandse boer en politicus Sicco Mansholt, als minister en eurocommissaris van Landbouw na de Tweede Wereldoorlog groot pleitbezorger van grootschalige landbouw, kreeg in zijn nadagen spijt van zijn beleid. Op zijn sterfbed zou hij Vergilius’ klassieke leerdicht hebben gelezen, waarin de Romeinse landbouw, bos-en wijnbouw, vee- en bijenteelt worden bezongen en waaruit lessen te halen zijn over de verhouding van de mens tot de natuur. Dat is het uitgangspunt van de film , die een bespiegeling vormt op de verworvenheden van de grootschalige landbouw in de Nederlandse Flevopolder. We zien akkerbouwers, veehouders, bijenhouders en fruittelers aan het werk. Terwijl ze passages voorlezen uit het gedicht, vertellen ze in hoeverre ze zich daarin nog herkennen. De camera glijdt beurtelings over de geordende velden en strakke wegen van de polder, soms vergezeld van trage akkoorden uit een akoestisch instrument of een vertelstem die achtergronden schetst. Tot twee keer toe klinkt de waarschuwende stem van Mansholt. Een oude boerin haalt herinneringen aan hem op. Een breed palet aan boeren trekt voorbij: van groot- tot kleinschalig, van robotgestuurde geitenmelkerij tot zorgboerderij. Het levert een staalkaart op van moderne boerenbedrijven, een blik op het verleden en de toekomst en op de invloed van overheid en voedselindustrie.