In 1995 stonden twee zusjes met hun boodschappen langs het spoor te wachten tot de trein was gepasseerd. “Madre, we hebben honger,” klonk het vanaf het dak van La Bestia (het Beest), de trein waarop vele illegale migranten uit naburige landen de grens tussen Mexico en de Verenigde Staten proberen te bereiken. Als antwoord gooiden de twee jonge vrouwen hun melk en brood naar de reizigers. Dat was het begin van Las Patronas, een groep vrouwen uit het dorp La Patrona, in centraal Mexico, die sinds die bewuste dag in 1995 vele duizenden migranten langs het spoor pakketjes voedsel en petflessen drinkwater hebben toegeworpen. Op houtvuurtjes, in grote, zwartgeblakerde pannen koken ze iedere dag een eenvoudige lunch, waarvan de samenstelling afhangt van wat hen door sympathisanten en lokale middenstand gegeven wordt. In al die jaren hebben ze geen dag gemist. Terwijl de camera de bereiding en de uitgifte van het voedsel registreert, vertellen de vrouwen over wat hen beweegt. Hoe zij vanuit hun persoonlijke geschiedenis vol groot en klein menselijk leed, begrijpen dat mensen uit verlangen naar een beter leven de levensgevaarlijke treinreis ondernemen. Met enige regelmaat valt er iemand van de trein of laait er ongenoegen op onder de migranten. En ook dan schieten de Patronas te hulp.