Al generaties lang wordt het leven in de Mennonietenkolonie Salamanca op dezelfde sobere maar overzichtelijke wijze geleefd. De inwoners wonen in door voorouders gebouwde huizen en werken op door voorouders geplante velden. Alle mannen in de kleine Mexicaanse gemeenschap dragen tuinbroeken, geruite overhemden en cowboyhoeden, de vrouwen donkere jurken en hoeden met linten. De jongens zitten links en de meisjes rechts in het klaslokaal waar de hoeden keurig gescheiden tegen de achterwand hangen en de bijbel het enige lesboek is. In gestileerde shots, soms verstild als foto’s, soms aftastend bewegend, vangen de filmmakers het dagelijks leven van een gezin met acht kinderen. Zusjes vlechten elkaars haren, schooljongens spelen tikkertje op een zanderig pleintje, de kinderen eten zwijgend aan de door een schemerlamp verlichte eettafel. De zwart-witbeelden van vandaag de dag begeleiden een voice-over waarin een man zijn jeugdherinneringen ophaalt. “Zodra ik mijn ogen sluit, ga ik terug naar het verleden, naar het moment waarop ik de keuze maakte die mijn hele leven vormde.” In de Plautdietsche taal vertelt hij rustig over zijn nieuwsgierigheid naar de wereld buiten Salamanca en het Mennonietengeloof, die hij als kleine jongen sterk voelde. Een interesse die genadeloos werd afgestraft.