All My Mothers

De Koerdische vrouwen die in aan het woord komen worden niet geïntroduceerd aan de hand van leeftijd of functie, maar door middel van het aantal mensen dat ze verloren zijn. Esthetisch gefilmd, met strijklicht in beeld gebracht, vertelt een oude, gerimpelde vrouw hoe ze al drieëntwintig jaar en zes maanden wacht op de terugkeer van haar dierbaren. Ze verloor dertig mensen tijdens de aanval van het Iraakse leger op de Koerden in de jaren tachtig. Met haar zijn er honderden andere vrouwen die wachten. En zich als de dag van gisteren herinneren hoe de mannen werden opgeroepen voor een 'meeting' in Kirkuk en daarna nooit meer terugkwamen. De regen die in veel scènes op de achtergrond neerklettert, versterkt de sfeer van verdriet, gemis en eenzaamheid. De vrouwen helpen elkaar de tijd door te komen; door te praten, te huilen, te bidden en elkaar te masseren. Niet alleen de oudere generatie rouwt om de overleden mannen. De jongere vrouwen missen hun vaders en broers en realiseren zich dat de kans op een huwelijk klein is, aangezien er nauwelijks jonge mannen in het dorp over zijn. Een militaire begrafenis leidt tot een apotheose waarin beelden van huilende, flauwvallende vrouwen en archiefbeelden van executies voor zich spreken.