Horrordocumentaire met zeebenen, die leven en sterven op en rond een Amerikaans vissersschip op de Noord-Atlantische oceaan invoelbaar maakt. De rauw-poëtische beelden zijn gefilmd met kleine, beweeglijke camera's die soms op bemanningsleden zijn gemonteerd, soms tussen de dode vissen in bakken water heen en weer worden geslingerd, dan weer als drenkelingen in de oceaan lijken te zijn gevallen. Muziek, interviews en commentaar ontbreken; de soundtrack bestaat uit een geluidsmix van grommende scheepsmotoren, beukende golven, ratelende kettingen, het gejammer van hydraulische kranen en door de intercom geschreeuwde bevelen. De grotendeels uit nachtopnames bestaande film laat de kijker zien en voelen hoe het schip zich als een monster een weg kreunt door metershoge golven. De film is opgedragen aan het oud-testamentische, angstloze zeemonster Leviathan en afkomstig uit het in 2006 opgerichte Sensory Ethnography Lab van Harvard. Daar kwamen de afgelopen jaren meer baanbrekende documentaires vandaan - (2009), (2010), (2012) - die de mogelijkheden van het medium film opnieuw ter discussie stelden. De gotische titels vermelden naast de bemanning van dit schip ook die van talloze vermiste schepen, vele soorten vis, de zee en de maan.