I Wish I Knew

"I wish I knew", het zijn de woorden van een zoetgevooisd liedje dat ergens in de nieuwe documentaire van de Chinese cineast Jia Zhang-ke, bekend van de films \i Still Life, 24 City,\i0 wordt gezongen. Er klinkt verlangen in door, naar vervlogen tijden, toen Shanghai nog moest uitgroeien tot een moderne metropool. Tot de grootste havenstad ter wereld, een stad die zich heeft opgericht als een Aziatische tijger. Terwijl de camera over de contouren van het hedendaagse Shanghai dwaalt, dat gekenmerkt wordt door de brede rivier Suzhou en hypermoderne hoogbouw, klinkt op de verhalende soundtrack het zachte grommen van een groot roofdier. Wordt het heden gevangen in beeld, het verleden komt tot leven in het woord. Een schijnbaar willekeurige verzameling mensen vertelt vanaf verschillende locaties wat hen aan de stad bindt of hoe de stad heeft ingegrepen in hun levens. Soms als toevluchtsoord, soms als decor van persoonlijk leed, soms gewoon als de plek van hun jeugd. Hun gezamenlijke verhalen vormen een gefragmenteerde, persoonlijke geschiedschrijving, die begint ergens op het moment dat de Volksrepubliek China wordt uitgeroepen. Onder de vertellers is de Taiwanese cineast Hou Hsiao-hsien, die kennis maakte met de stad toen hij op zoek was naar locaties voor zijn film \i Flowers of Shanghai\i0 .