De regisseurs Kim Longinotto en Ziba Mir-Hosseini, die eerder samenwerkten voor de gedenkwaardige documentaire Divorce Iranian Style, zijn terug in Teheran. Deze keer bezoeken ze een opvangcentrum voor meisjes die van huis zijn weggelopen. Door de hoofdrolspelers te behandelen met veel respect en begrip, weten de filmmakers door te dringen tot hun problematische levens. De filmploeg is er kennelijk in geslaagd het volle vertrouwen van de meisjes te winnen, want we zien ze loskomen zonder zich te storen aan de camera. Hoewel de maatschappij en hun familie hen geleerd hebben altijd te gehoorzamen en nooit brutaal te zijn, hebben deze meisjes de moed gevonden om op te komen voor hun vrijheid. Door weg te lopen van huis willen ze hun leven een nieuwe wending geven. Maar wat zijn hun kansen? Als officieel instituut in de Iraanse samenleving is het opvangcentrum gedwongen zich aan de wet te houden. Desondanks vindt de charismatische en kordate mevrouw Shirazi, die het centrum leidt, altijd wel een manier om de relatie tussen de ouders en de weglopers opnieuw te bespreken. Zonder voyeuristisch te worden volgen de filmmakers enkele gevallen, van het moment dat de meisjes binnenkomen in het centrum totdat ze terugkeren naar huis. Het tussenliggende verhaal gaat over de pijn, vernedering en woede van Iraanse meisjes die tegengewerkt worden door hun dierbaren.