Grandma's Tattoos

De Armeense Suzanne Khardalian groeide met haar zussen op in Beiroet, de hoofdstad van Libanon. In de flat erboven leefde Khanoum, hun grootmoeder. De filmmaakster herinnert zich dat oma in de ogen van de kleinkinderen griezelige, blauwe tatoeages op haar handen en gezicht had en nimmer knuffels of complimentjes uitdeelde. Khardalian in de voice-over: "We voelden ons allemaal slecht in haar verstikkende aanwezigheid." Waarom oma zo geworden was, wist niemand. Over het verleden werd nooit gesproken. Jaren later emigreerde Khardalian naar Zweden en maakte ze als filmmaker diverse documentaires over de genocide in Armeni\'eb. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden Armenen verdreven uit hun land, de woestijnen van Syri\'eb en Irak in. Velen werden uitgemoord. Vrouwen en kinderen werden ontvoerd en ingezet als concubines van Turken, Koerden en Arabieren. Tijdens haar research trof ze antieke portretten van Armeense vrouwen aan, met dezelfde tatoeages die haar oma had gehad. De schok was enorm: was grootmoeder ooit een van die ongelukkigen? In deze uiterst persoonlijke film gaat de filmmaakster op zoek naar het nooit vertelde levensverhaal van haar oma. Het brengt haar onder meer naar Beiroet, Amerika en woestijnen die inmiddels bekend staan als massagraven. Onherroepelijk brengt haar zoektocht in de familiegeschiedenis oud zeer naar boven.