Voor haar afstudeerfilm van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht zoekt regisseur Sarah Harkink oude vriendinnen op, die samen met haar op de gesloten meisjesafdeling (sector Alexandra) van jeugdinrichting Harreveld zaten. Ze trekt schokkende conclusies: met negentig procent van de meisjes die er - zonder wetenschappelijke basis - 'behandeld' werden, gaat het niet goed. Harkink, nu in de twintig, kwam in Harreveld terecht wegens agressief gedrag: ze sloeg een politieagent, gebruikte drugs, werd meermaals van school gestuurd, bedreigde haar vader met een schaar. Dat lijkt nu allemaal lang geleden en zelfs over een ander meisje te gaan. Maar haar vriendinnen hebben de nare periode nog vers in het geheugen. Marcella zwierf na Harreveld jarenlang op straat omdat haar familie haar verstootte. Nu ze voor het eerst een eigen huis krijgt, is dat een bitterzoete ervaring. Karin is weggelopen uit Alexandra en naar België gevlucht. Praten over Harreveld is pijnlijk: hele dagen zat ze alleen op haar cel, zonder mentor, en ze mocht niet meer naar school. Marina heeft een dochtertje en werkt in de seksindustrie. Ze is tevreden met haar leventje, tot op een dag bureau Jeugdzorg aan de telefoon hangt. Harkink is zelf nadrukkelijk aanwezig in de film - als betrokken interviewer, en als vriendin.