Op zoek naar locaties voor hun film (2009) belandden documentairemakers Bettina Perut en Iván Osnovikoff op Salar de Surire, een zoutvlakte op meer dan vierduizend meter hoogte in het Chileense deel van de Andes. “Het was alsof we op de maan kwamen,” vertelden ze in een interview. Het kale, uitgestrekte landschap in de ijle berglucht gaf hen een gevoel van intense vervreemding. In maken ze die sensatie voelbaar. In observerende totaalshots wordt een desolaat landschap gevat, waarin het menselijk leven een ondergeschikte rol lijkt toebedeeld. Die schijn wordt visueel weerlegd. Terwijl de camera op de voorgrond focust om de rijkdom aan flora en fauna in beeld te brengen, rijdt in de verte een kleurige colonne vrachtwagens het zout weg dat ondanks de beschermde status van Salar de Surire met instemming van de autoriteiten wordt gewonnen. In hun kenmerkende, zeer precieze beeldtaal – waarin naast de weidse totaalshots ook de haarscherpe, extreme close-ups opvallen – leggen Perut en Osnovikoff een verdwijnende wereld vast. De laatste menselijke bewoners van het gebied kijken op afstand gelaten toe hoe hun habitat wordt geëxploiteerd. Ondertussen hoeden ze hun lama’s, onderwerpen ze de hond aan een gevaarlijk ogende knipbeurt en maken ze zich op voor een reisje naar de stad.