Het portret van Natasha

Moskou, 29 april Zit hier nu al bijna drie maanden. Vandaag moest iedereen lachen om mijn Russisch toen ik zei: "Mijn moeder is een klootzak." Ik had willen zeggen: "Mijn moeder is tuinier," maar het klinkt bijna hetzelfde! Hoewel ik steeds beter vat krijg op de taal, lijkt het wel alsof ik steeds minder begrijp van wat mensen tegen me zeggen. Aanvankelijk nam ik er genoegen mee alleen de buitenkant te zien, dingen te zien die ik niet begreep, in de veronderstelling dat ik vroeg of laat in staat zou zijn ze te begrijpen, maar hoe dieper ik spit, des te minder begrijp ik van dit land dat gewoon niet werkt. De mensen leven nog in een systeem waarvan zij accepteren dat het een waardeloze hoeveelheid leugens is. Maar hoe hebben ze het zover kunnen laten komen? Iedereen spuugt op de manier waarop alles hier toegaat, maar iedereen haalt zijn schouders op en maakt het alleen nog maar erger. Keer op keer schudt men mij bewonderend de hand: "Kapitalist!" roept men dan uit. Mijn verhalen over de tekortkomingen in het westen zijn "anti-kapitalistische propaganda". De mensen willen niet geloven dat in het land van overvloed, Amerika, ook niet alles even tof is. Hier, waar niets meer is om in te geloven en waar dromen over Amerika de enige troost vormen, krijg ik veel ruzie en word ik evenzeer uitgescholden voor communist als bewonderd als "kapitalist". Er zijn maar heel weinig mensen die niet geïmponeerd zijn door westerse pracht en praal en nog kunnen denken. Natasha is een van die weinigen. Ze stuurt haar dochtertje niet meer naar school want ze kan de gedachte niet verdragen dat deze vrolijke, levendige zevenjarige ook een akelige, grijze defaitist zal worden. Ondanks haar wanhoop om de toekomst van haar kinderen, lijken wij een zeker gevoel voor humor over het leven hier te kunnen delen en ze is een goede vriendin geworden. Ik hoop haar portret nog een keer te schilderen.