Crazy, Not Insane

Toen Dorothy Lewis kort na de Tweede Wereldoorlog als jong joods meisje uit New York een artikel over de Neurenbergse processen las, besefte ze voor het eerst dat mensen in staat zijn andere mensen te doden. Ze kon zelf soms boos en agressief zijn, maar dát zou ze nooit kunnen. Waarom anderen wel?

Als forensisch psychiater bestudeert Lewis al minstens een halve eeuw lang het brein en gedrag van seriemoordenaars. Een door trauma veroorzaakte meervoudige persoonlijkheidsstoornis ligt volgens haar ten grondslag aan hun moordgedrag. Als (betwist) bewijs voor deze stelling heeft ze in verschillende rechtszaken videobeelden laten zien waarop beschuldigden ‘dissociëren’ – in de rol schieten van een van hun ‘alters’.

Een stoet aan seriemoordenaars trekt voorbij en wordt door Lewis levendig becommentarieerd. Animaties, homevideo’s en archiefbeelden laten de kijker zien hoe Lewis tot haar levenswerk is gekomen, en hoe urgent het nu nog is. Want in de VS is het antwoord op de vraag of een moordenaar slecht of gestoord is een kwestie van leven – onder langdurige, of zelfs levenslange behandeling – of dood.