No Burqas Behind Bars

In de Takhar-gevangenis in Afghanistan zitten vijfhonderd mannelijke gedetineerden tegenover zo'n veertig vrouwelijke een straf uit. De vrouwen verblijven met hun kinderen op een aparte plek; opgesloten in een gevangenis binnen de gevangenis. Ze leven er samen in een minimaatschappij waar ze zich in veel gevallen veiliger voelen dan daarbuiten. Het leeuwendeel van hen werd namelijk tot een jarenlange gevangenisstraf veroordeeld omdat ze van huis vluchtten, weggelopen van echtgenoten die vreemdgingen of hen ernstig mishandelden. Het lukte filmmaakster Nima Sarvestani om binnen de vier metershoge muren een periode te filmen, waarbij we de lotgevallen volgen van Sara, Nadjibeh en Sima. Sara en haar grote liefde zitten beiden opgesloten omdat zij weigerden een gedwongen huwelijk met andere partijen aan te gaan. Zowel Nadjibeh als Sima ontvluchtten een huishouden vol geweld. Op een piepkleine oppervlakte proberen ze hun traumatische verleden te verwerken, een dagelijks bestaan op te bouwen en plannen te maken voor een hopelijk betere toekomst. Momenten vol hoop, angst en saamhorigheid, maar ook dagelijkse beslommeringen als wassen, kinderen opvoeden en incidentele ruzies onderling wisselen elkaar af. Wat deze moedige vrouwen verbindt is hun onderdrukte, kwetsbare staat in de maatschappij en de strijd die ze ermee aangaan.