Symbiopsychotaxiplasm: Take One

Drie camera's registreren deze documentaire-in-een-documentaire-in-een-documentaire. De camera van regisseur William Greaves filmt de screentests van een aantal acteurs; een tweede camera legt Greaves en de acteurs vast; en de derde camera filmt dat hele gebeuren. Er is geen plot of script en de film is moeilijker te vatten dan de titel is uit te spreken. Van de film die aan de kern van de documentaire ligt, waarvoor de screentests worden gedaan, is alleen de weinig zeggende werktitel bekend, en het thema: seksualiteit. Of het nu op de set is of niet, alles wat ze filmen moet "voortdurend gerelateerd zijn aan seksualiteit", instrueert Greaves. De cast en de crew gissen naar de bedoelingen van de regisseur. De derde camera toont hen in een verhitte discussie over het project. Doet hij maar wat of is hij een genie? "Voor hetzelfde geld staat Bill achter de deur deze hele scène te regisseren. Misschien zitten we allemaal wel te acteren", filosofeert een van hen. De crew zit samen met de kijkers in een limbo tussen fictie en non-fictie, begeleid door de jazz van Miles Davis, terwijl Greaves een "creatieve cinematische ervaring" probeert te bewerkstelligen.