The Banality of Grief

In een poging om zijn leven weer op de rails te krijgen na de dood van zijn vrouw Madeleine, pakt de Deense regisseur Jon Bang Carlsen zijn camera en begint aan een nieuwe film. Maar telkens als hij door de zoeker kijkt, ziet hij dingen die hem doen beseffen dat zij er niet meer is. Zo wordt zijn film, in zijn eigen woorden, “een kleine, stamelende liefdesbrief”.

Carlsen heeft een geduchte reputatie als documentairemaker met een eigenzinnige visie. Hij werkt soms met ensceneringen en is niet bang voor subjectiviteit. In Déjà vu (2015) liet hij zien hoe gebeurtenissen uit zijn persoonlijke leven grote invloed hebben op zijn werk. Nu is dat zelfs het hoofdonderwerp geworden. Terwijl hij vertrouwde en nieuwe plaatsen bezoekt en allerlei mensen filmt, waaronder Amerikaanse tieners en een oude Hopi-man, maakt hij ons in voice-over deelgenoot van zijn herinneringen en gedachten en richt hij zich ook tot Madeleine. Zo groeit deze soms nuchter-filosofische, dan weer poëtische, ontroerende zwerftocht uit tot een bijzondere vorm van rouwverwerking.