In een gehucht tachtig kilometer ten noorden van St. Petersburg is alleen nog een groepje bejaarde mensen achtergebleven. Ze leven vrijwel totaal geïsoleerd van de buitenwereld, maar één keer per week komt de trein langs die hen brood brengt. Een losgekoppelde wagon wordt door de oudjes zelf naar het dorp geduwd en het brood wordt gelost. Dit ritueel herhaalt zich iedere week, op dinsdag, ook wel ‘brooddag‘ genoemd. De Russische regisseur Sergey Dvortsevoy heeft met weinig middelen een indringend portret gemaakt van deze uitzonderlijke leefgemeenschap en de ongewone manier waarop de bewoners het noodzakelijke brood verkrijgen en verdelen. Het loskoppelen van de wagon en de lange vernederende duwtocht door een zestal mensen op leeftijd is door hem langgerekt in beeld gebracht. De camera zit hen letterlijk op de huid, want we horen de oudjes steunen en kreunen. In het dorp zelf heeft Dvortsevoy onder andere enkele loslopende dieren gefilmd, waarmee hij het desolate karakter van dit spookdorp benadrukt. Het hart van deze documentaire wordt gevormd door een scène in de bakkerszaak, waar de camera schuin achter de toonbank, voor iedereen zichtbaar staat opgesteld. Niemand is tevreden met de hem toebedeelde portie brood en de oude verkoopster krijgt de huid vol gescholden, maar ze bijt zelf ook goed van zich af. De camera is hier een ongewenste indringer en één van de klanten maakt dit ook verbaal duidelijk. Ook de kijker voelt zich ongemakkelijk, maar aan het einde worden we gerustgesteld met een lang vastgehouden shot van een prachtig rood ondergaande zon. Het leven is zelfs onder de meest erbarmelijke omstandigheden lelijk en mooi tegelijk, zo lijkt Dvortsevoy ons te willen zeggen.