69 Minutes of 86 Days

Wat de driejarige vluchteling Lean in de weken, misschien wel maanden hiervoor heeft meegemaakt, vertelt ze pas laat in 69 Minutes of 86 Days. Maar nu is ze met haar ouders op weg naar Zweden, want daar woont haar grootvader, weet ze. Het perspectief van Lean is niet het enige in de film; naast de lach en de verwondering op haar gezicht observeert de film ook de gezichten van de volwassen, vermoeid en onzeker over wat komen gaat, maar voortgedreven door de wil om hun kinderen een beter leven te bieden. Lean zal het zich later misschien niet meer herinneren: het maandenlang in grote groepen richting het beloofde land bewegen, de boottochten, autoritten, busritten, het wachten op eten, op een slaapplek, op vervoer, op duidelijkheid. Zonder commentaar en zonder vragen observeert Egil Håskjold Larsen in zijn eerste lange film de 86 dagen durende reis die voor Lean vooral een avontuur is. Het verdriet en de pijn van de volwassenen om haar heen lijken haar te ontgaan, maar of dat ook zo is?