Hiroshima mon amour

Het vroege werk van Alain Resnais blijft voor mij een bijzondere plaats innemen. Het kleinschalige, fysieke, directe van de vroege cinéma-vérité maakte de overgang van de fotografie (die ik vanaf mijn 14e jaar serieus beoefende) naar de film mogelijk. De camera werd nu het verlengstuk van je oog, je handen, je armen, je benen, je hele lichaam. Maar binnen die improviserende houding had ik VORM nodig en Resnais bood alles wat nodig was: beschrijving van ruimte via montage van beeldhoeken in een streng bemeten tijd; kijk op de kunst van het weglaten (vérité was in zijn slechtste uitingen een stofzuiger die alles wat op waarheid leek opslobberde); een muzikaal oor voor taal; erkenning van de film als artefact, kunstmatig maaksel, dat afstand houdt van de werkelijkheid die het tracht te vatten; een nieuwe erkenning ook van de film als kunstwerk (glad ijs!); tenslotte, de verbinding tussen verhalende ruimte en psychische ruimte. Met dat alles kon ik op een bescheiden manier aan het werk. Dit lijkt een vreselijk egocentrische manier om HIROSHIMA MON AMOUR te presenteren, alsof Resnais er alleen voor mij was - maar het is slechts een gebrekkige manier om een maker te eren die in een handvol films, op een eigen manier naast die van Godard, de cinema opnieuw gedefinieerd heeft.Johan van der Keuken