The Way We Wait

Kort nadat Ji-Yoon Park in haar 22e huis is getrokken, krijgt ze een telefoontje dat haar oma ver weg in het ziekenhuis ligt, in kritieke toestand. Te laat beseft de regisseur dat ze eerder een band met haar grootmoeder had moeten opbouwen. De tijd zit haar op de hielen, vertelt deze rusteloze jonge vrouw. Ze rent steeds harder om niet door de tijd te worden opgeslokt. “Ik wist niet hoe ik tijd met haar moest doorbrengen. Dus bleef ik mijn camera vasthouden.”

Parallel aan de beelden uit het ziekenhuis wordt ergens aan de kust een flatgebouw van zand gebeeldhouwd, tevergeefs, tegen het onvermijdelijke verval in. De vloed is in aantocht en knabbelt langzaam stukjes van de fundering af. Dit huis gebouwd op zand spiegelt de beelden uit het ziekenhuis. Terwijl de filmmaker gevoelig observeert hoe ze daar wacht op de dagen die gaan komen, met een volgend verlies in aantocht, omarmt ze de kwetsbaarheid van het leven, vol onzekerheid. “Wat ik vandaag nog beet heb, valt morgen zo uiteen.”