Love Addict

Wanneer verandert liefde in een obsessie? En wanneer blijk je niet verliefd maar verliefd op verliefd zijn? De Deense filmmaker Pernille Rose Grønkjær, die in 2006 met de De VPRO Joris Ivens Award won voor de beste lange documentaire, portretteert een aantal mensen die zichzelf verliezen in 's levens hevigste afrodisiacum: de liefde. Zo is er Tracey, de overanalyserende upperclass New Yorker, die haar eigen daden op een gegeven moment omschrijft als -ish". Of die andere Tracy, lowerclass, die als afleidingsmanoeuvre voor haar eigen leven relaties aangaat met bijna twintig jaar jongere nietsnutten die op haar bank hangen. "Ik heb de neiging te denken dat ik van mensen hou", stelt ze. De veertigjarige gitarist Christian was in het verleden zo verschrikkelijk afhankelijk dat hij nu als gezond alternatief een langeafstandsrelatie probeert te onderhouden. Maar hoe goed werkt zijn theorie in de praktijk? Grønkjær filmt haar hoofdpersonen hoofdzakelijk thuis, waar ze tijdens dagelijkse activiteiten, of klassiek op de bank als bij een officiële therapiesessie, openhartig hun problemen bespreken. Sommige verslaafden hebben hun pijnlijke geschiedenis nagespeeld en geven zo op een andere manier een inkijkje in hun obsessieve gedrag. Een film over de wisselwerking tussen vertrouwen en verwaarlozing, dromen en waanideeën, pijn en plezier en het onontkoombare feit dat we uiteindelijk allemaal niets meer of minder willen dan liefhebben en geliefd worden.