Cameraperson

Wat hebben een vroedvrouw in Nigeria, een bokser in Boston, een moordenaar uit Texas en een getraumatiseerde vrouw uit Bosnië met elkaar gemeen? Ze zijn allemaal onderdeel van het indrukwekkende beeldarchief van ‘cameraperson’ Kirsten Johnson.

Vijfentwintig jaar aan materiaal uit vierentwintig toonaangevende films (o.a. Fahrenheit 9/11, Pray the Devil Back to Hell en Citizenfour), waaruit de cameravrouw een caleidoscopische reis samenstelde die de kijker de hele wereld over stuurt en met elke nieuwe bestemming uitdaagt en verrast.

Aan de ene kant is dit een zelfportret dat langzaamaan inzicht geeft in de manier van kijken van de maker, waarbij Johnson ook mondjesmaat iets prijsgeeft van haar privéleven: we ontmoeten haar kinderen en demente moeder. Aan de andere kant is het een bijna politiek getinte film die de kijker uitdaagt na te denken over hoe een filmmaker – enkel door de aanwezigheid van de camera – per definitie niet langer puur de werkelijkheid registreert. Het zorgt bij Johnson voor een zichtbaar en terugkerend dilemma: op welk moment moet de rol van observator noodzakelijkerwijs worden ingeruild voor die van deelnemer?