Shadegan

De twaalfjarige Milad vaart uit tijdens een gouden morgenstond boven de Shadegan Wetlands in Khuzestan, een provincie in het zuidwesten van Iran. Hij puntert zijn ranke bootje behendig over het gigantische wateroppervlak, langs rommelige dorpjes op de oever en wuivende rietkragen. Een hond wandelt een eindje met hem mee, in de verte kraait een haan.

Milad en zijn familie zijn, zoals veel omwonenden, afhankelijk van wat er in en om het water leeft. Hij draagt zijn steentje bij, maar − zoals geobserveerd door een kalm over het water glijdende camera − een zware dagtaak heeft hij er niet aan. Op weg naar zijn visnetten is er voldoende tijd om uitgebreid te lanterfanten. Hij blaast een deuntje op een rietje, doet een tukkie in de boot en stilt zijn honger met een zelfgebakken visje.

De prachtige, nagenoeg dialoogloze beelden getuigen van een onthaast bestaan, ver weg van de mobiele-telefoonterreur. Toch is Milads leven bepaald niet zonder zorgen, want ook hier liggen droogte en vervuiling op de loer.