Railway Station Ballad

In het metrostelsel van Moskou blijkt het te krioelen van de jonge, thuisloze kinderen. Overal liggen ze te slapen: vies, met blote voeten en met uitgestrekte handjes, waar voorbijgangers munten instoppen. De camera bespiedt hen van een afstandje, maar de kinderen richten zich ook rechtstreeks tot de camera. Dan zingen ze een liedje, of ze vertellen over het leven in de ondergrondse gangen. Een jongetje liep weg nadat hij zijn stiefvader had neergestoken, omdat deze hem sloeg. Zo heeft ieder kind zijn verhaal. Als ze met zijn allen dansen, zingen en spelen heeft het bijna iets romantisch, je zou bijna geloven dat de kinderen echt blij zijn om vrij te zijn. Maar natuurlijk is hun leven keihard.