Vier jonge mannen, allemaal afkomstig uit de sloppenwijken van São Paulo, hebben een missie in hun leven. Zonder zekeringen of veiligheidsmaatregelen beklimmen ze hoge gebouwen om er hun namen en maatschappijkritische slogans op te spuiten. Zo hoog als ze kunnen, altijd in zwart. Vandaar dat de film hoofdzakelijk in zwart/wit is gedraaid, met af en toe een opvallend kleuraccent. Een dynamische, hand held camera volgt de jongens in hun dagelijks leven, op het werk, de straat, thuis in de favela of ‘s nachts tijdens hun beklimmingen van gebouwen of hun strooptochten naar koper. Op de Biënnale van Berlijn, waar ze als gast zijn uitgenodigd, komt het tot een memorabele culture-clash als blijkt dat de curator zich niet realiseert wat de kern is van pixaçao. Zijn het kunstenaars, anarchisten of criminelen? Op de soundtrack klinken blaffende honden, sirenes, voorbijrazende treinen of helikopters die de spanning in het leven van de vaak opgejaagde pixadores onderstrepen. De film vertelt het verhaal van vier vrienden – Djan, William, Ricardo en Biscoito – die hun leven in de waagschaal stellen om hun stempel op de wereld te drukken. Een verhaal over treinsurfen, vrijheid bevechten, dromen verwezenlijken, Nietzsche en goedheid.