Time Suspended

Ooit wist Laura Bonaparte, de 86-jarige oma van filmmaker Natalia Bruschtein, precies wat goed en fout was. Ze sprak zich als politiek activiste fel uit tegen de militaire junta die Argentinië bestuurde tussen 1976 en 1983. Nu zit ze met alzheimer op bed in het bejaardentehuis. Het ene moment prijst ze de verzorgster die haar melk en cake brengt, om het volgende moment te roepen dat ze gemeen is omdat ze haar nooit wat lekkers gunt. Ze herkent haar familie niet meer. Ze is vergeten hoe haar man en kinderen door het dictatoriale regime werden weggevoerd en nooit meer terugkwamen. Daarmee is de ziekte ook een zegen. De documentaire is een ode aan een dappere dame, die jarenlang als Dwaze Moeder protesteerde op het Plaza de Mayo in Buenos Aires met foto's van haar “verdwenen” kinderen in de hand. Op archiefmateriaal doet Laura haar verhaal in heldere bewoordingen. Hoe ze moest vluchten naar Mexico en van buren hoorde hoe haar dochter thuis was opgepakt door de militaire politie, terwijl ze net borstvoeding gaf aan haar enkele maanden oude baby. Terwijl Laura gecharmeerd kijkt naar kinderen die kaarsjes uitblazen – het is haar eigen verjaardag, het zijn haar eigen achterkleinkinderen – vertellen brieven en knipsels de geschiedenis die zij niet meer weet.