I am Cuba, the Siberian Mammoth

Vicente Ferraz spreekt in Cuba met nog levende leden van de cast en crew van (een zwart-witfilm uit 1964 van de Russische regisseur Michael Kalatozov (1903-1973). Kalatozov had in 1958 met de Gouden Palm gewonnen in Cannes en kreeg daardoor de vrije hand voor . Het resulteerde in opnamen die meer dan een jaar duurden, zoals de geïnterviewden zich levendig herinneren. Ferraz plaatst met archiefmateriaal de Cubaans-Russische samenwerking in het historische perspectief van de Cubaanse kruisrakettencrisis. Maar hij besteedt vooral aandacht aan de ervaringen van cast en crew. Hij spreekt met acteurs en met Alfrede Guevarra, de oprichter van de Cuban Film Association. Iedereen spreekt nog altijd vol bewondering over Kalatozov en diens cameraman Sergei Oeroesevski, maar ze bekritiseren het trage, gestileerde eindresultaat. Ferraz toont twee van de uitzonderlijk lange shots waarvoor de camera een onwaarschijnlijk grote afstand aflegt, omhoog en omlaag langs gebouwen. De film flopte in de Cubaanse en Russische bioscopen en werd pas in 1995 herontdekt als meesterwerk en opnieuw uitgebracht door de Amerikaanse regisseurs Francis Ford Coppola en Martin Scorsese. Dit wisten Ferraz'geïnterviewden schijnbaar nog niet: vol ongeloof lezen ze de lovende woorden op het hoesje van de videoband.