Nothing but the Sun

De voorouders van Mateo Sobode Chiqueno aanbaden de zon, die zij beschouwden als een superieur en genereus wezen. Voor hem en generatiegenoten is de zon vooral een bedreiging geworden die van ontboste gebieden zorgwekkend droge, stoffige vlaktes maakt, door de camera in schitterende, onheilspellende beelden gevangen.

Een deel van de Ayoreo leeft nog teruggetrokken in de bossen van Chaco in Paraguay. Maar een veel grotere groep, waar Sobode Chiqueno deel van is, werd samengedreven in kleine nederzettingen door missionarissen, die hun land onteigenden en hen onder dwang bekeerden tot het christendom.

In de jaren zeventig begon hij gesprekken, verhalen en liederen van de Ayoreo op te nemen en nog steeds trekt hij met een inmiddels antieke cassetterecorder langs verspreide gemeenschappen om hen te interviewen en hun stemmen vast te leggen voor zijn audioarchief. Af en toe eet het apparaat een bandje op, wat hij met geduldig gepeuter oplost. In de gesprekken klinkt twijfel over het verlies aan identiteit. Is het een probleem dat een cultuur verdwijnt en opgaat in een andere?