Hoewel alles net onscherp en ietwat overbelicht lijkt, is dit portret nauwgezet gecontroleerd. In deze Braziliaanse collage van speeltoestellen (en een enkel kind) staat beweging zonder zichtbare aandrijving centraal. Dit abstracte idee en zijn concrete verbeelding - de dans van schommels, ringen en draaimolens - vormen met elkaar een terugblik op de jeugdjaren. De verveling en soms zelfs apathie leken toen bij tijd en wijle totaal, maar hadden geen gevolgen. Met z'n allen op een stoepje zitten en een plastic zak voorbij zien waaien, wachtend op een ingeving die ieder moment zou kunnen komen; een hut bouwen in de bosjes achter de supermarkt; een eigen taal bedenken; papieren pijltjes schieten met gevonden pvc-pijpen. Tot die tijd is er de wind voor latent vermaak. Het ritme van de speeltoestellen wordt benadrukt door de geluiden die het mechaniek produceert. Door deze effectieve hypnose ben je heel even weer tien jaar oud op een warme zondagmiddag.