The Battle of San Pietro

Deze korte propagandafilm, gemaakt in opdracht van het Amerikaanse ministerie van Oorlog, slaagt er verrassend genoeg in om de valkuilen van het genre te ontwijken. Huston vermijdt zowel een triomfantelijke benadering als een epische verteltrant, bekend van de reguliere films die door het Amerikaanse leger werden gemaakt tijdens de Tweede Wereldoorlog. We zien wel oorlogstaferelen waarbij de Amerikanen de Duitsers verslaan, maar Huston is zo eerlijk om ook de prijs van de overwinning te tonen: gewonde soldaten, verminkte soldaten, lijken die in ongemerkte zakken worden gedaan. Misschien is dit de reden waarom het Amerikaans leger zo lang aarzelde met het uitbrengen van de film. Toen de film klaar was duurde het een jaar voordat THE BATTLE OF SAN PIETRO bekeken kon worden, en zelfs toen slechts door een beperkt aantal mensen. Vanuit de producenten bekeken is deze censuur volkomen begrijpelijk, zelfs legitiem. Als je in oorlog bent is het laatste wat je wil de realiteit, ontdaan van alle franje. In de prachtigste scène van de film (en volgens mij één van de mooiste in de geschiedenis van de non-fictiefilm) keren de inwoners van San Pietro terug naar huis na de strijd. De scène is anti-episch, anti-triomfantelijk en anti-heroïsch, alsof Huston wil zeggen dat uiteindelijk de schoonheid niet de uitzondering is – de gevechten en de overwinningen – maar de poging om ervoor te zorgen dat de wereld weer normaal wordt. João Moreira Salles